Babacım Geri Dön....

tarafından **Mangetsu** Salı Mart 18, 2008 4:08 pm

Küçükken bana ençok kimi seviyorsun dediklerinde,babamı derdim,sonra annemi. Babam benim herseyimdi. Onunla oyunlar oynar,kağıttan gemiler yapar,leğenimizin içinde yüzdürürdük,fakirdik. Herseyden mahrumduk,ama sevgimiz bizi birbirimize bağlardı.

Babam bana oyuncaklar alamazdı. Küçüktüm, arkadaslarımla silahçılık oynarken onların aileleri en güzel silahları alırdı,ben ise babacımın bana yaptığı tahta tabancayla oynardım. Ama çok severdim tabancamı. O benim herşeyimdi.

Okuldan geldiğimde "Nasıl geçti koçero" sesi hala kulaklarımda.

O günü unutmuyorum,karne alacaktım, 2.sınıfa gecmek üzereydim artık. Karne hediyem babamın bana yaptığı tahta kaykaydı. Çok sevincliydim. Karnemi alıp heyecanla eve geldim,herkes ağlıyordu.

Mutlulukla girdiğim evimizde birden şaşkına dönmüştüm. Neler olduğunu ağlayan, feryatlar eden anneme sordum, sustu.

Babamın nerde olduğunu sorduğumda hayatım boyunca unutamayacağım o cümleleri duydum

- "Baban meleklerin yanına gitti oğlum" dünya başıma yıkıldı, ne yapacağımı bilmiyordum. Ağlamaya, haykırmaya başladım.

Elimdeki karnemi bile bırakamadım. Benim babam herseyimdi, arkadaşım, dostum, babam. Geri dön ne olur dedim ogün.ama dönmedi.

Şu an 24 yaşındayım. Ne zaman dışarda silahçılık oynayan çocuklar görsem yüreğim sızlar, yanımda biri varsa yüzümü gizler ağladığımı belli etmemeye calışırım...